एक प्रेमळ तुलना...

सहसा कवितांच्या फंदात मी कधीच पडत नव्हतो; पण कधीकधी असंच काहीतरी सुचायचं. आपोआप यमक जुळायचे, कधी स्वत:हून जुळवायचो. आवडत्या विषयांवर जमलेल्या काही ओळी मग एकामागोमाग लिहून काढल्यानंतर जे जमा झालं; त्याचाच हा एक भाग-

एक प्रेमळ तुलना...
प्रेमात पडलेले वेडे...
इतर शहाण्यांचं सुख पाहुन जळतात
कारण ते इतर शहाणे...
एकाच वेळी अनेकींवर मरतात!
‘फक्त ती तेवढी माझी, बाकी सगळ्या तुमच्या,’
म्हणत वेडे स्वत:ला खूप दानशूर होतात;
पण त्याचवेळी इतरांना मात्र,
‘प्रेमात नका पडू बरं का!’ असंच बजावतात.
‘एकाचवेळी एकदम इतक्या कशा रे सांभाळता?’
असं वेडे मग त्या शहाण्यांना हळूच विचारतात.
‘एकमेकांशीच तुम्ही इतका वेळ गुलूगुलू काय बोलता?’
असा कुटप्रश्‍न शहाणे मग वेड्यांनाच टाकतात!
एकीसाठी झुरण्यापेक्षा वर्षाच्या ३६५ बर्‍या
असं शहाणे मग वेड्यांना सांगतात
पण एकीसाठीच किती ‘त्या’ वार्‍या ते
वेडे शहाण्यांना अगदी छाती फुगवून सांगतात.
एकीतच तुम्ही किती रे गुंतता...
एकमेकांनाच तुम्ही कसं रे पकवता...
असं म्हणत मग ते टवाळ शहाणे
आपल्या प्रेमवेड्यांनाच वेड्यात काढतात.
गाढवाला काय कळणार गुळाची चव...
असा विचार वेडे मग सात्विकतेनं करतात.
पण तरीसुद्धा शेवटी, ‘प्रेमात पडू नका बरं का!’
असंच त्या दांभिक शहाण्यांना समजावतात.
पुढच्यास लागली ठेच, निदान मागच्यानं तरी शहाणं व्हावं....
असंच काहीसं त्या वेड्यांच एक प्रेमळ धोरण असतं.
पण, त्या प्रेमवेड्यांचं वेडेपण अनुभवण्यासाठीच तर...
त्य टवाळ शहाण्यांचं, त्या वेड्यांभोवती धरण असतं! १४/३/२००९